Eva was al vertrokken om haar treinbiljetten aan te schaffen en ik ben kortelings daarna ook vertrokken. Een 5 km voor de aankomst in de gite is ze me gekruisd en hebben we samen doorgestapt. Aangezien ze langere benen had dan ik stapte ze ook rapper. Ik kon haar nauwelijks bijhouden. Misschien wou ze wel van me af.
Zo onderweg heb ik een metafoor willen bedenken voor het pelgrimsmidden. Althans zij die stappen of fietsen. Ik kon me geen betere metafoor bedenken dan een doos met een geheime bodem. Een doos die vol zit met komfort, verwennerij, geld, aanzien, luxe en noem maar op. Er zijn mensen rondom ons die je enkel in die doos laten kijken om aan te tonen of te pochen hoe geslaagd ze wel zijn in hun leven. Bij anderen blijft die doos mooi gesloten en heb je geen enkele toegang tot de inhoud. Als pelgrim keer je die doos volledig om. Uitkappen op je tocht. Geen luxe, aanvaarden wat je krijgt of kan vinden. Onderweg en tussen anderen trek je die geheime bodem open. Je staat open voor alle indrukken en andere pelgrims doen net hetzelfde. Zulke ontmoetingen laten diepe indrukken na. Althans, de andere pelgrims komen tot de zelfde conclusie. Al je comfort overboord zwieren om ruimte te kunnen maken en jezelf in staat stellen om nieuwe vriendschappen aan te kunnen knopen. Ook al zijn ze tijdelijk, ze laten onuitwisbare indrukken na.
Toen ik hier op de gite aankwam vertelde de beheerder Jean-Bertrand dat er een derde pelgrim aanwezig was. Een 70 jarige Duitser, Willy uit Hannover. De man was op zijn terugreis met de trein vanuit Santiago in Hendaye aan de Frans Spaanse grens ineengeslagen door 3 jonge Fransmannen en hadden hem helemaal beroofd. Niks had hij nog. Hij was nog steeds in de war van het gebeurde. Ondertussen wordt hij hier in de gite opgevangen en heeft Jean Bernard al wel het één en ander geregeld tussen het consulaat en zijn thuisfront maar het blijft een zielige toestand.
Die sukkelaar zijn voeten zijn helemaal opgezwollen en kan zijn armen nauwelijks bewegen. Zijn rugzak waar hij al 20 jaar mee pelgrimmeert afgenomen. Allez, ik en Eva hebben eten voor hem gemaakt, koffie en thee. Jean Bernard had wat tomaten uit zijnen hof gebracht, 3 eieren en een cavaillon. We hebben er een feestje van gemaakt. Kan je geloven dat Willy vroeg om samen te bidden en de Heer te bedanken voor het maal. Ik werd er stil van. Ineengerammeld worden door een stel niksnutten en zich toch dankbaar kunnen opstellen tegenover Degene die zoiets toelaat. Ondoorgrondbaar die wegen ? Ik had op die moment wel erg veel respect voor die man. God heeft goeie mensen gemaakt maar ook slechte, zei hij. Ik begreep hem niet maar alleszins droeg hij mijn respect weg.
Dat godsgegeven geeft voor vele mensen toch een extra dimensie in de aanvaarding van onmogelijke dingen. Morgen geven we hem een beetje geld zodat hij zich niet meer berooid moet voelen. Ben er zeker van dat hij hetzelfde zou gedaan hebben.
Morgen staat de keus nog open : een gite in Le Barp of anders de camping in Mios. Allebei zijn even ver maar ik denk dat het die gite wordt. Op die manier ligt het tracé geplaveid om Moustey aan te doen. Ik moet er nog een goeiedag brengen van Roger een dorpsgenoot.
Dit was het weer even, tot morgen.
Reacties(1)
moustey
gite in moustey heet le petite ferme, en de eigenaares noemt Stéphanie pommier. als je dit leest zul je er al gepasseerd zijn, mocht dit niet het geval zijn vraag dan even haar e-mailadres dan kan ik wat foto's van haar doorsturen. Vanaf moustey staar er aan de kerk een steen met de aanduiding dat het vanaf hier nog exact 1000 km is, weer een mijlpaal. Succes Jan
15-08-2012 geplaatst door Roger van Weynsberghe
Created with flickr slideshow.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten