Echt waar, die kwamen aan vlakbij het terras na een klim van pakweg .... als je de schoenen van je voorloper kon vastnemen was dat op schouderhoogte. Het deed me plezier om het terras van John Cleese leeg te zien.
Cathy uit Colorado had het even moeilijk. Die kwam er ook aangestrompeld op dat terras. Mountain Mama had ik enkel dagen eerder voor haar voorgezongen, eigenlijk 'Country Roads' van den John Denver. Al die bergen om haar heen deden haar een beetje heimwee krijgen naar huis. Ze loopt haar Camino om een scheiding te verwerken.
Lynn daarentegen uit Florida waar ik vandaag een stukje mee gelopen heb, moest me even goed uitleggen of er in Florida Buffalo's graasden. Nee dus, kon ik begrijpen. Deze vraag kwam spontaan in me op toen ik met haar even opzij moest houden in een smal straatje voor een kudde bruine koeikes. Volgens de Christian 'Des Charolais' , die door het dorp wandelden. Ongewild stak er in mijne kop het beeld op van een stampede van bizons door de Great Plains. Lynn verzekerde me dat er in Florida geen bizons graasden. Schat van een meid die Lynn. Ben er al uitgenodigd.
Wat later dan weer Marie - Hélène uit Finland tegengekomen. Die was een tijd opgetrokken met Italiaanse dokters die vanalles mankeerden. Zo ik kon opmaken uit hare klap heeft ze die allemaal via haar therapie kunnen beter maken. Toffe madam temeer omdat ik uitgenodigd werd aan haar Fins stekje. Finland het land met de 1000 meren weetjewel ? 't Zal er nooit van komen vrees ik.
Eerst was ik zinnens om richting Sarria te lopen via de lange weg. Volgens ingewijden hier ter plaatse was dat niet de mooiste weg. De kortere, zoiets van een 4 km korter, was veel mooier. Die dan maar genomen maar dat was weer klimwerk van de bovenste plank. Gelukkig was mijne stapmaat er terug bovenop zodat hij ditmaal geen respiratoire ;-) problemen kreeg. We hebben mooi gestapt vandaag in een toffe streek. Spijtig dat ik de fotokes nog niet heb kunnen downloaden. Prachtig, prachtig en adembenemend. Oeroude holle weggen langs die bergkammen. Steile klims over rotsen en keien. Vergezichten waar je niet op uitgekeken raakt. 't Is adembenemend. En, omdat je het allemaal te poot doet worden al je zintuigen geprikkeld dat het een lust is. 't Valt niet meer te beschrijven. Je moet oppassen dat het geen drug wordt.
Vandaag kwam ik Bénedict tegen. Een Frans madammeke die een paar dagen met Christian had meegestapt vanaf St Jean d'Angély. 800 km niet meer gezien en ineens zie je dat madammeke terug op een bankske in een straatje in Triacastella. Heel die Camino is een 8 -vorm maar dan in het meervoud. Ontmoeten, voorbijlopen, praten, mekaar niet meer zien, 200 km verder mekaar terug ontmoeten, hartelijke omhelzingen omdat je nu éénmaal even hezelfde objecief deelt, terug adieu zeggen, elkaar nogmaals ontmoeten, ditmaal dan een nog hartelijkere omhelzing waarvan je voelt dat ze gemeend is. Onbeschrijflijk die energie die je voelt bij zo een knuffel en dan moet je noteren dat het allemaal mensen zijn waarvan je enkele weken terug nog geeneens het bestaan van vermoedde.
Ik heb veel geleerd. Ook Christian heeft me op vele dingen gewezen die ik nog wil onderzoeken. Ben altijd erg realistisch maar het is juist dat de Camino je horizon verbreedt. Magnifieke en onverklaarbare sensaties. Echt en niks geveinsd. Binnenkort worden we weer gedwongen om in het gareel te lopen van de mallemolen die onze maatschappij ons opdringt. Gestopt in Pintin, 30 km was genoeg vandaag. Morgen is het nog maar een getalleke met 2 cijfertjes. 't Is aan het korten nu .... ik krijg ook een beetje heimwee nu. Net als Cathy. Thats 's it pour aujourd'hui.
Manana Sarria voorbij. Ben benieuwd of dat er nu echt zo een cirkus is zoals men beweerd.
Created with flickr slideshow.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten