Eigenlijk zat ik gisteren in een 5 sterrenhotel voor 8 Euro. Niet dat de luxe me interesseert maar ik had gisteren een kamer met mijne maat van 40 m², televisie, een privéterras, dubbelpersoonsbedden en niemand met wie we deze kamer moest delen. De rippers , eerst zeggen dat er geen plaats meer was in de Albergue.

't Was een superdag vandaag. Onderweg nen toffe mens tegengekomen. De Marcel ! Toevallig, nu zijn ze met 4 die Marcellen. Marcel is ne Canadees uit Quebec. De mens is bijna 80 en loopt de Camino met zijn kleindochter. Verwondering alom van mijnentwege over die mens zijn levenskracht. 11 jaar geleden is zijn vrouw gestorven na een evenlange lijdensweg. Verleden jaar zijn zoon en het is nu de 4de keer dat hij de Camino loopt. Vol humor maar het kan natuurlijk zijn dat hij in de eenzame momenten veel weent. Dat vertelt hij er natuurlijk niet bij, begrijpelijk. Hij is de Camino beginnen lopen toen hij besefte dat hij tussen zijn maten geen plezier meer had. "Des vieux croutons" zoals hij hen noemde. In't Vlaams vertaald "Zageventen". Na 50 jaar in een sigarettenfabriek gewerkt te hebben is hij beginnen te stappen. "Il me faut, de temps en temps, une nouvelle batterie pour mon peacemaker" wist hij te onthullen, waarbij hij met veel trots zijn borstkas ontblootte om den bult te tonen waar zijne peacemaker zat. En soms zat het hem wel eens tegen op zijn camino's en dan zei hij "Marcel, ferme ta gueule, tu as encore tes dix orteilles, alors marche !". Zoveel humor na zoveel tegenslagen. Op de camino krijg je levenslessen. De jongen die zijn kleindochter leerde kennen op deze Camino, een Italiaan ..... 'je l'ai adopté' zei hij met een glimlach op zijn gebruinde gezicht. Zijn spierwitte haren spraken boekdelen. Markante ontmoetingen, die blijven je bij.

Zware etappe vandaag, echt tot op het bot. Verdomme echt afgezien vandaag. No Pain no Glory. De Glory was er, de Pain des te meer. De O Cebreiro. In't boekske zie je wel dat dat bergske naar de 1400m ging maar er is weinig aandacht op die moment om te beseffen dat je bijna 900 meter klimt op amper 3500 meter. Das 2 uur travakken aan een stijgingspercentage van bijna 25%. Ik dacht dat mijne maat er in zou blijven. Stap voor stap jezelf die helling opsleuren, dat gewicht van die rugzak, die losse keien waar je je nek over breekt als je niet oplet, die rotsformaties onder je bottienen, de hitte op je schrobber, die bezwete gezichten van je medepelgrims, de afgronden die je passeert, na elke bocht dat je denkt dat het plat wordt en dan terug een helling die zo nodig nog grelliger stijgt dan degene die je juist bent opgeklauterd. Sint Jacob is me een woordeke verschuldigd.

't Was afzien maar het was de moeite waard. Zo mooi die berglandschappen. Groentinten op die bergflanken in alle schakeringen, watervalletjes van de Valcarce in de valleien, waterbronnen die zomaar uit het gesteente naast je langs stromen, grote groene hagedissen die voor je voeten wegvluchten, mooie vogeltjes die je uitdagen op de weg .... onbeschrijflijk hoe prachtig de natuur is. Tussen die bergen voel je je pas klein en besef je ten volle hoe nietig je eigenlijk maar bent in die grootse Schepping. Waar zijn die grote smoelen ? ... Knipoogje.

Jongens vanavond weer een staaltje gezien van platte uitbatingscommerce van de pelgrim. Mijne maat was zo moe dat ik hem halt moest toeroepen en bijna dwingen om een bed op te zoeken. 30 km was genoeg en echt, ik dacht dat hij de pijp aan Maarten zou geven. In Alto de Poio, een 10 km na de Cebreiro en nog eens een klim van 200m .... In de Albergue : Completo, zelfs de albergue ervoor ook al. Kamers genoeg nog. Ok dan maar een kamer genomen maar eerst nog een goei pint genomen op het terras. Even later, staat er iemand te wuiven vanuit een venster van de albergue aan de overkant. Verdomme, dat was Viviane de Puerto Ricaanse. Even later zat ze mee op het terras. Ze werd 36 vandaag en dat hebben we gevierd. Tegen de goesting van de uitbater van ons hotel want Viviane en haar gezelschap zaten bij de concurrentie gelogeerd. Toffe mensen weeral ontmoet, Steffie en Dieter (denk ik) uit Duitsland, Danielle uit Quebec. Simpel maar gezellig gegeten, liedjes gezongen voor de jarige, een reuzegezellige avond was het. Kort, maar dit ook mede omdat de hoteluitbater de mensen bijna buitenjoeg. Bah, enkel de Pelgrims maar gebruiken om er geld uit te slaan, de loser. Zijn wijf, vergeef me het woordgebruik nog maar eens, was al geen haar beter toen we incheckten.

Op de O Cebreiro was er een kilometerpaal die 156 km naar Santiago aangaf. Tegelijkertijd was dat ook de grensmarkering tussen Galiciê en Leon et Castille. Voor de deur staat er nog zo'n steen met 143 km erop. Elke 500m zal ik zo'n paal aantreffen. 't Is toch een teken dat het einde in zicht komt.

't Wordt laat, morgen richting Triacastelle of zoiets. Ik ben ondertussen alle voeling met plaatsnamen en data kwijt. Nog meer pelgrims zitten met dat probleem

Deze dag was een hele speciale, een mooie maar vooral een zware waarvan ik zeker was dat ik die zou onthouden. Deze heb ik dan ook opgedragen voor .... ach 2 dagen geleden heb ik het vermeld, forget it.

Reacties (1)

bijna aangekomen

amai Jan zoals ik lees is het nu serieus zwaar, de laatste loodjes wegen het zwaartst zeggen ze dan hé , nog effe doorbijten en toch genieten zou ik zeggen , binnenkort zal het ook weeral aanpassen worden hé thuis , geniet met volle teugen hoor, en tot binnenkort hier in Haasdonk hé , groetjes karin