Gisterenavond was het restjesdag. Een stuk chorizo, ansjovispaté, kaas, ham, toastjes, een appelsien, melkbroodjes en een fleske rooie wijn. Feest op een plastieken tafeltje onder een afdak van de albergue. Meer moet dat eigenlijk niet zijn. Op tijd het bed in om er om 7 uur uit te komen en een nieuwe stapdag te beginnen.
Ik hoor het er al een paar zeggen ... wordt die dat niet beu ? Nee eigenlijk niet want het begint te werken als een drug. Heel louterend dat stappen.
Het was een aangenaam wandelingeske door de extramadura. Kale maar toch mooie vergezichten in het landschap. Geen hellingen, best begaanbare wegen en een zacht zomerweertje. Tegen de avond aan werd het wel erg warm. En ondertussen aan de rechterzijde doemt stillekesaan de Cordillera Cantabrica op. Nog een beetje geduld en ik kan de Picos d'Europe zien. Een indrukwekkende bergkam in een mooi natuurgebied, de Covadonga. Ik heb er al eens een toerke met de motor gedaan. Prachtig prachtig, de Camino Primitivo loopt er dwars doorheen maar dat stappend pelgrimswerk ligt op fysiek vlak een echelonneke hoger dan de Camino Frances.
Onder weg een nieuwe maat tegengekomen. Ik zal hem Milord noemen. Je gaat het niet geloven maar Milord is een straathond die van 3km voor Sahagun tot zeker bijna in Bercillos met mij heeft meegelopen. Ik heb er fotokes van genomen.
De albergue in Bercillos wordt beheerd door Spaanse vrijwilligers. Dit keer Spaanse jonge kerels. Het was een prachtige avond. Onvergetelijk, diepe emoties, intens ik had het even moeilijk. Zoals gewoonlijk kwam ik er met mijne maat als de laatste aan. Er waren nog juist 2 bedden vrij dus konden we inschepen. Donativo, ik mag morgen niet vergeten iets in het potteke te steken. Om 6 uur beginnen we te koken zeiden die jonge gasten, je kan meehelpen, je moet niet. Om halfzeven is er een mis, je kan er heengaan, je moet niet, hier is de keuken, hier is de douche en om halfacht is het eten. Nadien als je wil kun je mee naar de zonsondergang kijken achter de albergue.
Vlug een doucheke genomen en dan het dorpje in voor wat boodschappen want ik had beloofd om mee te helpen. Ik moest de ajuinen snijden, een ander de sla maken, nog een ander de vinaigrette. Een would be kok had een soort waterzooi gemaakt van aardappelen, chilipepers en chorizo, een andere dan weer vulde de wijnflessen en buiten werden er lange tafels gezet. Heel de albergue aan tafel, gezellig. Italianen, ne pastoor erbij, ne jonge gast trouwens en verder lui van allerlei slag. Danny en David de hospitaleros hadden gevraagd om na het eten naar de zonsondergang te komen kijken. Niet veel hadden er oren naar maar het was voor mij een bijzondere ervaring.
Die hospitaleros deden echt hun best om goed te doen. Ze waren een beetje ontgoocheld dat er zo weinig respons was op hun vraag. Even een meditatief moment ingelast met hand in hand een kring te maken, ogen te sluiten, esoterische muziek op de achtergrond en Danny en David vroegen om de energie die de Camino je gaf via de handen aan elkaar door te geven. Geloof me of geloof me niet, normaal gezien geloof ik zelf niet in zulke scenes, maar het was onbeschrijflijk. Daarna de hugscene, het was speciaal, ik ben dankbaar dat ik dit moment heb kunnen beleven. Silvia de Nederlandse dame zei na afloop dat ze op dit moment gewacht had, ze was in tranen. Stel je dit voor tegen een ondergaande zon, prachtig licht over een verdorde lagune. Na dit meditatief moment ging Branjo, die Tjechische jongen met zijn zieke benen in yogastand. Op zijn hoofd en gesteund door zijn ellebogen de zieke benen recht omhoog tegenover die oranjegloeiende ondergaande zon. Ik kreeg er kippevel van. Zoveel moed die jongen, ze hadden hem beter Branie genoemd.
Nog wat verteld onder de prachtige sterrenhemel waarna het gezelschap onder de blote sterrenhemel besloot te slapen om eventueel de efemeriden (vallende sterren) nog te kunnen zien. Had ik ook gedaan maar het zou geen goede nachtrust opgeleverd hebben.
Morgen weet ik nog niet juist waar naartoe, ik kan het niet opzoeken nu maar het is iets met Mulas denk ik. We komen dichterbij Leon. Wie moet ik bedanken voor deze prachtige dag ? Alvast die Spaanse jonge gasten. Onvergetelijk moment.
Tot morgen, een spiksplinternieuwe dag ligt weeral op de loer
Severine, Christophe .... pak aan.
Reacties (2)
Groeten uit Berchem
Jan U doet het fantastisch. Hou er nog even de moed in, voor uw tijdelijke invalide zus.
19-09-2012 om 15:27 geschreven door Annie
de roos
hey papa, bedankt dat je voor ons gestapt hebt en ook van Christophe zijn meme dat je voor haar en alsook voor Vera (de moeder van Christophe) gestapt hebt. Zou je het leuk vinden dat we weer allemaal samen komen in café "de roos"? Om je terugkomst te vieren en je dan ook te feliciteren, want gvd (mag ik niet zeggen zeker :o) mijn vader heeft karakter en een serieus doorzettingsvermogen xxx
17-09-2012 om 15:28 geschreven door Severine
Created with flickr slideshow.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten