Het heeft de ganse nacht geregend en tegen de morgen aan ging het over in zo’n miezerige druilregen. Niet bepaald een weertje om een smile tot achter je oren te toveren. Nog eens omdraaien op het fitte matraske en mezelf wijsgemaakt dat het tegen 10 uur wel zou opklaren. Nougabolle, dat bleef miezeren.
Goed, tegen 10 uur beginnen in te pakken maar het was eigenlijk al 11 want mijn horloge is om de één of andere reden beginnen achterlopen. Weg ermee, op mijn Gsm staat ook een klok. ’t Was dus al bijna middag voor ik mijn eerste stap had gezet.
Tambour – Major vous m’entendez ?
Je vous ordonne de jouer !
La Marche en Avant, la marche en avant.
Hups naar Les Ormes. Een stuk de Départementale gevolgd maar ik vond dat een beetje eentonig en halverwege ben ik afgedraaid naar Braché om daar de GR route op te pikken. Heel die weg is het blijven miezeren en de lucht rook er naar ettekees, dat is Brusselse stinkkaas of veredelde Hervekaas zoals de kaasaffineurs het zo sjiek kunnen uitdrukken. Een tijd lang dacht ik dat ikzelf de oorzaak was van die geur, temeer omdat ik konstant vliegen onder mijn petje
had zitten maar dat kon niet. Vanmorgen heb ik nog uitgebreid gedoucht.
Het loopt een heel stuk aangenamer die GR route. Paar kilometertjes meer maar het was geen grote trip vandaag. Jongens wat ben ik kontent met mijn nieuw petje. En niet alleen voor het wegmeppen van de vliegen. Bij diepere studie van het hoofddeksel heb ik ontdekt dat er, met aandacht voor het design, laterale verluchtingsgaten in zijn aangebracht. Dit deed mij ongewild denken aan de Kleine Bomma zaliger, een grootmoeder van een schoonbroer. Dit impliceert dus ook dat er ooit een Grote Bomma tot de wereldbevolking heeft behoort maar ik wil dat mens, evengoed zaliger, haar zielerust niet verstoren. Grote Bomma was een dochter van Kleine Bomma ter verduidelijking. Wel die kleine Bomma beweerde
dat wanneer je in de winter geen muts op je kop zette dat je hersens dan konden bevriezen. Ik vermoed dat die verluchtingsgaten er in zitten voor het warmere seizoen. Het zou kunnen verhinderen dat je hersens gaan koken bij hogere temperaturen. Let op die Fransmannen zijn visionairs op het gebied van kleding. Kijk maar naar Dior, Lagerfeld en consoorten. Grapje.
Het alleen-zijn met jezelf op zo’n tocht maakt toch dat je een ganse tijd besteedt aan het ontleden van jezelf. Je denkt terug aan situaties waarin je eerder terechtkwam en je reconstrueert de handelingen, je eigen reacties en die van anderen. Meestal kom ik tot de vaststelling dat de scherpe randjes die voor een bepaald ongenoegen zorgen, dat ik die zelf creëer omdat ik zo gewoon ben om op een vingerknip dat te krijgen wat ik wil. Veel ongenoegen wordt gecreeerd als die vingerknip niet werkt. Zo tot de basics terugvallen … vind ik op tijd een winkel voor eten, moet ik niet teveel omlopen, krijg ik mijn kleren droog, heb ik een slaapplaats vanavond tot zelfs heb ik nog wc papier ? ….. Het zijn allemaal zaken die mijlenver afstaan van het comfortabele luxeleventje thuis. Het stemt je tot nadenken en het enige dat ik daar voor mezelf kan uit afleiden is dat relativeren een wondermiddel is voor de zovele ongemakjes die je in het dagelijkse leven thuis oploopt. Dit is voor mij al heel duidelijk geworden, een verrijking voor mezelf tot hier toe. Dit heeft mijn tocht alvast al opgeleverd.
Iets voor La Celle St. Avant op de GR 655 ben ik even gaan rusten op een bankje aan een visvijver. Vele sportvissers hadden daar hun ganse arsenaal aan vislijnen, werphengels, camouflagetenten uitgestald en ik heb me daar even op een bankje gezet. Daar heb ik Lorelyne leren kennen. Een Parijs
meisje van rond de 25 schat ik dat ook naar Santiago stapte. Ik had de St. Jacobsschelp opgemerkt op haar rugzak en ze kwam ook even meerusten op de bank. Ze werd geleefd en ze wou op haar zelf terugvallen. Het werk en haar omgeving hadden zodanig roofbouw op haar gepleegd dat ze de inzinking nabij was. Ze kon het niet meer aan. Haar ouders zagen het helemaal niet zitten dat ze zo alleen de baan op ging maar tot hier toe was het allemaal erg meegevallen. Ze overnacht in Pelgrimshuizen en bij mensen thuis.
Morgen heeft ze een caravan in bruikleen op de camping van Châtellerault. Ik zit morgen ook op die camping en als ze morgen zo een eenpansmaaltijd koopt zal ik
het voor haar opwarmen met mijn gaspitje. Dat vond ze “sympa”. Moedig meisje. Ze had een boekje met alle gites in Frankrijk voor pelgrims. Spontaan gaf ze me haar 06 nummer zodat ik haar mocht bellen als ik ergens om een slaapplaats verlegen zat. Ik denk dat het niet nodig zal zijn. Je me débrouille.
Mooie camping hier en nu valt er weer een mals regenbuitje. Voor morgen heeft Arne, mijn privaatweerman, mooi weer beloofd. Bedankt maatje. Ik kruip in mijn hemelbed met baldakijnen en gouden flosjkes…. En een porceleinen bedpan om het scenario compleet te maken.
Voor de Mammie van Brussel was deze bedoeld.
Halfacht wakker. Rustig opgekraamd maar ik kreeg mijn tent niet
droog. Rond 9 uur was alles ingepakt en
hup, weg ermee. Het weer beloofde mooi te worden maar later op de dag kwam de
zon er toch niet door. Omdat het zondag was besloot ik om te stappen langs de
D910, een hoofdweg. Er rijden minder of bijna geen vrachtwagens dus om geen
extra kilometers te moeten stappen was dat een goede optie. Er liep nochtans een
GR route maar dat zouden een 7 à 8 kilometers extra worden.
Voila, weldra is het
Departement Indre et Loire ook al doorkruist. Een mooi stukje Frankrijk
doordrenkt met verwijzingen naar een groots verleden waar kastelen, grootgrondbezit , adel,
middeleeuwen en ga maar door er getuige van zijn. Sjiek land met alles er op en
er aan. Behalve de voetpaden.
Les deux écoles - Sardou
Dans le Lot et Garonne on bouffait du
curé.
On priait la Madonne le dimanche en Vendée.
Des cayous de
Provence aux Chateaux d’Aquitaine.
On chantait la Durance, on
pleurait la Lorraine.
Dans le Rhone et le Somme on chassait les
abbés.
On plantait dans Narbonne des croix de St André.
Des sommets
du Jura aux jardins de Touraine.
On pleurait la Savoye, on chantait la
Lorraine.
Uit les deux écoles van Sardou.
Het is verplichte leerkost die “Vaderlandse Geschiedenis” hier
in Frankrijk. Zeker de periode van de grote koningen doet hun neus krullen.
Volgens mij de oorzaak van dat vleugje chauvinisme waar een Fransman zelden van
moet blozen.
Een petje, dat was ik immers kwijtgespeeld, moest ik vinden. In
Sorigny heb ik er eentje gevonden en dat zelfs op een zondag. In een intermarché. Toen ik buiten mijn
boodschappen aan het schikken was in mijn rugzak kwam er een duo fietsers met
pak en zak aangefietst. David en Corry, 2 die-hards uit Rotterdam die
terugkwamen van Compostela. Fijne mensen van mijn ouderdom, leuke babbel mee
gehad. Je moet het verdomme maar doen hé met 2 pedalen meer dan 5000 km fietsen.
Ze waren, net zoals Jean en René zinnens waren, via de Camino del Norte
teruggekomen. Erg zwaar zei David die Noordroute. Je denkt het gehad te hebben na de Pyreneeên
maar nee hoor zo repliceerde hij. De eerste week heb je een zere kont maar daar
bijt je je ook door. Châpeau. Blog en e-mail uitgewisseld, binnen 14 dagen zitten ze
terug in Rotterdam. 3 maand zijn ze onderweg geweest. Behouden thuis David en Corry
!
Tussen Sorigny en St Cathérine de Fierbois lag er een das in de
berm. Het beest was aangereden door het verkeer. Zonde van het beestje, ze zijn
al zo zeldzaam. Ik heb er een fotootje van genomen. Bright eyes …. Triest die
onschuldige slachtoffers.
’t Stappen ging vlot vandaag, niet te warm maar wel een stevige
wind op kop. Wel is het zo dat als je even een rustpauze neemt en je de draad terug
opneemt dat dan de stramheid toeslaat. Dat is de ouderdom denk ik. Die fietsers
klagen er ook van. Na een minuutje is dat over en gaat het weer vlotjes.
Even
dacht ik dat het zou gaan onweren want in een mum van tijd was de hele hemel
bedekt met van die dreigende donderkoppen. Loos alarm, het is mooi droog
gebleven. De wind is gaan liggen nu en ik ben zojuist even buiten geweest en de
hemel in het Noorden is helemaal roodgekleurd met flarden donkere wolken
doortrokken. Een bangelijk zicht is dat wel.
Morgen stappen we naar les Ormes,
een kort stukje van ongeveer een 16 km. Gewoonlijk wordt het ietske meer als ik
een stukje GR tegenkom. We zien wel.
Ik zit al aan etappe 31 van mijn reisschema. 5 etappes ingelopen. ’t Avanceert goe zou ik
zeggen.
Stillekes gaan slapen nu is de boodschap.
Cesky Krumlov in Tsjechiê, San Vicente de la Barquera in de
Picos d’Europe Spanje, Etretat in Normandiê, Thurö in Denemarken, Delft
Nederland enz. , allemaal bestemmingen waar ik vandaag in gedachten zat.
Plaatsen die ik bezocht heb met de motor samen met mijn maat Theo.
Deze was voor
jou maat, waar je ook ergens zit … tussen de sterren, de hemel, misschien wel de
Elyzeese velden of het Walhalla ? Pak aan !
Vandaag heb ik mezelf getrakteerd op een
rustdag. Ik lig al een beetje voor op schema dus dat kan zeker geen kwaad. Nu
schema, zo belangrijk is dat helemaal niet want dan ben je weer tegen de tijd
aan het vechten dat is niet de juiste instelling voor zo'n
pelgrimstocht.
Vanmorgen heb ik wel een halfuur gedoucht, zalig dat je er zo
van kan genieten. Toerke gewandeld op de camping. Wel een gevaarlijke camping
voor overstromingsgevaar want deze camping ligt naast de Cher die nog al eens
grellig buiten zijn oevers kan treden. In dat geval moet ge, volgens het
camping advies, enkel je papieren meepakken en je auto, caravan of tent laten
staan. Ik ben benieuwd hoeveel er dat gaan doen bij overstromingsgevaar.
Rustige
camping, weinig volk. Straks ga ik misschien nog een duikske doen in het
zwembad. Mijne was is al gedaan, mijn bottienen nog eens goed gereinigd en
ingevet, mijn mails allemaal beantwoord. Ik sta verbaasd van mijn eigen
discipline. Mijn fotolinken
ge-update, ik ben weer even op mijn effen.
Zo dadelijk trek ik even het
stadje in. Wat kleine boodschapjes nog en wat fotokes hier en daar. Vanavond
maak ik mijn konijn klaar ! Dat zal smaken zie. Ik ga wel onmiddelijk de
etensrestjes weggooien in de grote vuilbak want op de vorige camping, die ook
aan het water lag, had ik 's nachts bezoek van ratten. Nochthans in een gesloten
zak naast de tent gezet maar die mannen hebben een goeie neus. Dat is wel naar,
je hoort iets rond je tent maar je weet niet wat. Ja even later viel mijn frank,
net zoals in dat bos daar met die madammen. Voilà, ik ga het even hierbij laten.
Morgen trekken we naar St Maure La Touraine. Een naam die klinkt als een bel. Ik ga een stappeke in de stad zetten nu.
Voila dat is gebeurd. Montbazon is een eeuwenoud stadje waar
vroeger De Zwarte Valk woonde. Een roofridder met een imposante verschijning. Ik
ben zijn donjon gaan bezoeken en er een paar fotootjes getrokken. ze staan al op
de site. Het weer is tegen alle verwachtingen goed geworden. 't Zonneke schijnt
volop en er waait een zacht windje. Ideaal om straks even het terras van de bar
hier op te zoeken. In het terugkomen vroeg ik om een fotoke van een huwelijkspaar te mogen
nemen. Geen probleem, toen ik zei dat ik de foto mee naar Compostela zou nemen
mocht ik even naar de receptie komen die aan de gang was. Toch maar niet gedaan,
ik ben helemaal er niet op gekleed. Nu nog wat kokerellen en vroeg naar bed
zodat we goed uitgerust zijn voor de volgende stukskes.
Deze dag draag ik op aan mezelf
‘t Was halfnegen zeg toen ik wakker werd deze morgen. Geen erg,
ik had maar een korte trip voor de boeg. Beetje tegenslag gehad in Tours omdat
ik een omweg moest maken omdat ik niet over de Cher mocht via de brug van de
departementale en een stuk verder moest via een nieuwe voetgangersbrug over de
rivier. Koffie gedronken van de morgen met een gezin uit het Gentse.
Piet, Francess en hun 2 zonen Tibo en Toma. Kerels tussen de 10 en 15 schat ik.
Zij reden een sponsorrit voor Broederlijk Delen. 2 maanden onderweg door gans
Frankrijk met fiets en tent. Zij hadden al in Normandië gezeten en als het
meezat rijden ze gans Frankrijk door en via Maastricht zo naar huis. Knappe
prestatie, die zonen maken een vakantie mee om nooit meer te
vergeten.
Joël was mijn andere buurman. Een man die met zijn vrouw daar
met zijn caravan gelegerd lag. Erg hulpvaardig. In zijn caravan had hij een
printshop denk ik. Heel het traject tot Montbazon had hij voor me uitgeprint.
Nadien is hij nog een fotootje komen trekken van het Gentse gezin en mij en
heeft de foto’s meteen meegegeven. Op fotopapier notabene. Op een uurke tijd
heeft hij me het wereldnieuws van de laatste 3 weken verteld. Ik kreeg er geen
speld tussen.
Ik ben dan stillekes opgestapt en het eerste gedeelte tot de
Cher was maar een triest gedoe. Industriezones en de voetpaden, als ze er al
waren, om te verongelukken. Tot zelfs hele riooldeksels die verdwenen waren en
stukken waar precies een onderaardse vulkaan zijn laatste resten lava had
uitgespuwd. Eens ik de voetgangersbrug over was dacht ik in Borgerhout terecht
gekomen te zijn. Allemaal nieuwe Fransmannen, djhellaba’s en burka’s a gogo.
Nochtans allemaal nieuwe appartementen daar in de buurt en verzorgde straten en
parkjes.
Over die brug zag ik een wokpaleis. 11 euro voor een
middagdiner à volonté. ’t Heeft me gesmaakt. Aan de grill stond de kok met
spleetoogjes van dienst. Even een klapke mee gedaan. Hij had in Orange bij het
vreemdelingenlegioen gediend. La Légion Etrangère. Ook hij had gestapt bij die
gasten. 4 dagen achtereen 50 km met 50 kg bagage. Jawadde zeg. Voor het geval
dat ze een gewonde strijdmakker moesten evacueren. Op die manier kregen ze hun “
? Qué de biberon ? “. Ik denk zo een kokarde om op hun legeruniform te naaien.
Een beetje te vergelijken met de wing en de dolk bij onze para’s. Maar waar ze
die biberon van halen, dat is verdorie een papfles, dat kon ik niet achterhalen.
Ik vroeg of ik een fotootje mocht nemen. ‘Naturellement Monsieur’ en toen ik hem
naar zijn naam vroeg heb ik maar wijselijk die niet herhaald om geen
kaakchirurgische ingreep te riskeren. Hij zag dat ik het niet begreep. In’t
legioen gaven ze me de naam Marcel Le Coréain vertrouwde hij me toe. Voila, das
makkelijker. Na een Marcel B en een Marcel NL uit de vriendenkring is er nu ook
een Marcel C. Three of a kind. Alle goeie dingen bestaan uit 3
stuks. Wel ’t heeft gesmaakt in die woktent en dan ben ik maar
voortgestapt.
In Chambray en Tours ben ik even gestopt bij een grote vijver om
even te rusten. Jongens daar zaten karpers in zeg. Die kanjers sprongen als
vliegende vissen uit het water. Lap,die heb ik. Een mug in mijn tent. Ze heeft me in mijne voet
gestoken. Een heel veeg bloed aan de plafond van mijn tent Ik had geluk. Mijn kilometrikske was stilgevallen door een lege
batterij. Batterijtje had ik bij maar geen schroevendraaierke voor die minivijsjes los te draaien. Vlakbij de
camping was er een briko en een supermarkt. Het nodige gehaald en wat te eten
ook. Vanavond ging de halve pizza van gisteravond richting maag en nog een
broodje. Voor morgen heb ik de keus tussen konijn met 2 soorten mosterd, een paella of rijst met poulet de Braisse of is het nu Bresse.
Tegelijkertijd ook even naar een nieuw
klakske gezocht. Ik denk dat ik het aan
die vijver heb laten liggen. Tevergeefs gezocht, ze hadden er enkel nog met
Betty Boop op en zo een zeeroverpetje met een knoop van achter. Volgende keer
meer chance. Allez, ’t is hier gezellig. Radioke speelt en buiten plenst de
regen op mijn tentje.
Ze verwachten hevig onweer vannacht met dikke hagelbollen.
De vrouw van de camping verwittigde me. Geeft niet ik zit droog nu. ’t Zou
kunnen dat ik morgen een rustdag plan. 20 dagen aan één stuk wandelen vraagt om een goede rust. ’t Zal
ervan afhangen of het nog regent en van hoe laat ik wakker wordt. ’t Is hier wel
een mooie camping. Bar restaurant, zwembad en nog zo wat vanalles maar ik rust
liever wat uit voorlopig. Zo dat was het voor vandaag. We zitten al onder Tours, ’t
begint op te tellen.
Mijne maat moest er eergisteren nog een 225 lopen. Die ziet
de eindmeet al. Maar ik ben ook
goed ingelopen nu. Met die eventuele dag
rust morgen zal het nog beter worden.
Slaapwel, de zandman is er.
Deze doe ik cadeau aan Liliane V.
Was het gisteren een mindere dag, vandaag werd het
ruimschoots goedgemaakt. Ja het was verschrikkelijk warm, 35 graden alstublieft,
maar er stond een licht windje en ik heb mijn route een beetje aangepast zodat
ik meer schaduw had. Nadeel was dan weer de extra kilometers meer. Soit, we zijn
er geraakt vandaag.
Bij het aankomen in Château Renault gisterenavond dacht ik
verdorie toch wat een onvriendelijke mensen hier. Toen ik een auto wou laten
stoppen om naar de camping te vragen stak die vent cordialement zijn
middenvinger op. Maar vanmorgen bij het vertrek sprak er mij een madammeke aan
met de vraag of ik naar Santiago ging. Jawel mevrouw! Of ik even mee wou gaan
naar huis voor een tasje koffie. Tuurlijk, het was op de weg. Madeleine zo
heette ze en ze vertelde honderduit. Claude haar man moest foto’s nemen van me op
haar terras. Oh j’aime bien les petit Belges zei ze nog. Koffie en koekskes en
nog een hele uitleg over de weg die ik moest nemen zodat ik in de schaduw kon
lopen. Fijne mensen, ik stuur ze een kaartje.
Aan het kasteel van Valmer
ontmoette ik Jacques, de tuinman van de gravin. Een jonge gast nog die allerlei
exotische groenten moest kweken van madam. Hij ging ook naar Compostela
vertrekken maar vanuit de Puy en Velay. Ik wou hem nog vragen of zijn bazin nog een
kop had. Waren die niet allemaal een kopje kleiner gemaakt
die graven en baronnen ten tijde van de Franse revolutie ?
En iets verder in
Chancay was mijn drinkwater op. Wel, ik ben op de hof van de wijnboer van de
Vauvray terechtgekomen om mijn camelbag te vullen. 4 liter water heb ik
gedronken vandaag, het zweet lekte door mijn klakske door. Ik moest de kelder
bezoeken en kreeg een hele rondleiding van madam. 3 weken geleden was er nog een
pelgrim langsgeweest zo zei ze maar die vroeg om zijn drinkebus te vullen met
wijn. Toffe madam, ze leverde ook aan Belgiê. Het zou ook
een petilleux zijn, een schuimwijn dus. Ik ga eens
opletten.
En dan de oversteek van de Loire. Niet le Loir
maar La Loire de stroom. Die is gepasseerd, kinderspel eigenlijk want er ligt
een brug. Mooie stroom maar volgens de lokale bevolking is hij helemaal
dichtgeslibt. Er staan zelfs bomen op het slib. Zo hebben we dus het departement
Loir et Cher geruild voor het departement Indre et Cher.
Rond halfacht kwam ik
dan op de camping aan. Er stond een pizzatent en dat was een treffer. Un
américaine pour moi monsieur. Ik heb er nog een halve over voor morgen. De
mevrouw van de camping heeft me met haar golfkarretje naar de pizzatent
gebracht. Dat rijdt wel plezant. Morgen trekken we naar Montbazon. Ne korte, dat
geeft me wat tijd om inkopen te doen hier in Tours. Ze spreken van hevig onweer
morgen, we zien wel.
Slaapwel.
Ik heb er nog wat fotootjes
bijgezet
Deze heb ik gelopen voor Raf Van Damme
Reacties (4)
Nieuws uit Berchem
Gegroet jan. Ons
Annieke is nu 1 week terug thuis. De Kine is 4 X geweest. Het gaat langzaal
vooruit. Ik heb gebeld met Annick. Ma of Di gaan we proberen van op bezoek te
gaan om de rolwagen nog maar eens te lenen. Annie is daar vaste klant van.
Verder er blijven in geloven Jan. het gaat lukken.
28-07-2012 om 15:07 geschreven door Mill &
Annie
groeten
hallo jan,
het is wel
al een tijdje geleden dat ik nog iets neergeschreven heb, maar we volgen het wel
elke dag, als ik je verslag lees zie ik ons zo terug op de fiets zitten. Hier is
het ook heel warm vandaag en de eerste onweders zijn op komst, ik hoop dat jij
daarvan gespaard mag blijven. het is toch wel fantastisch wat gij aan het doen
zijt en buiten uw val valt het allemaal nogal mee. Jan ik wens je nog een heel
fijne tocht verder en moest je in Moustey komen is er voor de kerk een kleine
hoeve een b&b daar hebben wij geslapen een fantastische jonge vrouw die ons
echt in de watten gelegd heeft. daar staat ook een steen met het opschrift nog
1000 km. Jan het ga je goed man.
27-07-2012 om 16:40 geschreven door Roger Vanwynsberghe
veel succes
Bedankt voor de fijne babbel! De foto plakt al in ons vaknantieschrijfboek! We wensen jou nog heel
veel succes en superervaringen! Vele groeten pftt
27-07-2012 om 14:10 geschreven door pftt
eten en drinken
hoi Jan het gaat al vlot zo te zien , en u camelbag gevuld bij een wijnboer toch nie met wijn zeker
hahahaha , ik denk dat ge nog geen honger gehad hebt hé ,uw buikje zal misschien
eerder nog verdikt zijn als ik hier lees wat jij allemaal eet hihihihihi ,en dan
bij al die mensen waar je thuis bent iets gaan drinken gauw eens naar het
toillet zeker of is dat allemaal in de bosjes ?? Kontje bloot haahahaha alé
vooruit ik vind het altijd zeer leuk om dit allemaal te lezen ik leef er echt in
mee tof !!!! Tot de volgende ,groetjes karin
27-07-2012 om 12:15 geschreven door vercauteren karin
In het serietje Nederlandse fietspelgrims was ik
nog Louis en zijn zoon Filip Jan vergeten te vermelden. Zij zaten ook in de
onderwijsstiel en kwamen uit Amsterdam. Louis was een grave fietser, die was al
tot in Praag gereden met zijn tweewieler. Dat het zo leeft in Nederland is te
wijten aan de paradijselijke fietspaden in Nederland. Ik denk dat die mensen erg
teleurgesteld worden eens ze de Nederlandse grens overkomen en de staat van de
wegen in het buitenland leren kennen.
Eerst nog afscheid genomen van de Brugse
fietspelgrims op de camping. Een koffieke kreeg ik nog voor mijn vertrek.
Fernand, Karin, Killian, Georges en vergeef me weldoener maar jouw naam ontglipt
me even. Vanmorgen in Vendôme bij het vertrek was het al
direct prijs. Een steile klim van ik denk wel van 20% tot buiten de stad. Dat
zat meteen goed om de toon te zetten. Ik vond het een vrij saaie etape vandaag. Opnieuw
van de ellenlange kilometers zonder schaduw en enkel velden velden en velden.
Vertrokken met een camelbag met 2 liter water en halverwege was die al leeg.
Onderwege heb ik een praatje gemaakt met Michel, een boer die zijn koren aan het
oogsten was. Er zat veel kaf tussen dit jaar was zijn uitleg. Pffft wat was het
warm vandaag. Op het asfalt stonden er pekblazen van de hitte. In Château
Renault aangekomen plakten mijn bottienen aan de grond. Voor mij mag het iets
frisser zijn.
Al bij al een erg vermoeiende dag. Morgen trekken we naar La ville
aux Dames. Opnieuw een supertrip van rond de 30 km.
We kruipen er vlug in
nu
reacties (1)
terug thuis uit Santiago
Hallo Jan, Hoe gaat
het nog met je ? We hebben mekaar ontmoet in Vendome en waren op weg met de
mountainbikes naar Santiago. Ondertussen is de reis voor ons jammer genoeg
voorbij maar we hebben Compostela gehaald. Een prachtige ervaring ! We hebben
reeds veel over je gepraat met diep respect. Je zult nog vele moeilijke momenten
voor de voeten krijgen maar die zullen vervagen bij al het moois en prachtige
ervaringen die je nog te wachten staan. De doorsteek over de Pyreneeën valt mee,
daarna wachten prachtige uitgestrekte landschappen. De laatste 400 km zijn wel
wat zwaarder maar dan is het hoogtepunt nabij. Wij hebben moeten slalommen
tussen massa's luxepelgrims de laatste 100km met prachtige schoentjes en
rugzakken, nagelnieuwe wandelstokken zonder sporen van slijtage, enz... Veel
succes Jan, we hebben diep respect voor jou !!!!!!!! groetjes, Carine, Wim,
Kilian, Fernand en Georges
19-08-2012 om 16:28 geschreven door Wim Lannoye
Een dag om van te snoepen. Vanmorgen bij het opstaan ben ik Wil gaan opzoeken om haar
mooie uitspraak van gisteren nog eens te horen. Het was de tekst van een liedje
gezongen door Connie vd Bosch. Het fascineerde me hoe een welstellende dame
resoluut voor echt leven koos in plaats van pracht en
praal.
Zo verwoordde ze het, het was op haar lijf geschreven :
Paleis met gouden muren - Connie Vandenbos
Dit paleis met gouden muren.
Wordt toch nooit mijn thuis.
Koningin voor alle buren.
Maar de koning is nooit thuis.
Een fascinerende dame alleszins. Om dan toch even in de poëtische sfeer te blijven, ik kreeg
gisteren een bloedmooi smsje van Eva, de hartsvriendin van mijn zoon. Ze had
speciaal voor mij een gedichtje opgezocht.
Iedere nieuwe voetstap die men gaat
Is een vage afdruk van ’t verleden dat men onzichtbaar achterlaat.
Elke stap, elke sprong maakt deel uit van ons leven.
Elke stap, elke sprong zal ons iets nieuws geven.
Zo dat was even een literair intermezzo. Nu naar de orde van de
dag. Goed geslapen en uitgebreid de fietspelgrims uitgezwierd die samen met me
op de camping zaten. Wil, uit Amersfoort die naar Limoges trok, René en Jean die
naar Compostela fietsten en via de camino del Norte terug naar Maastricht
fietsten. Dan was er nog Joost en Marguerite uit Leeuwarden die ook op
pelgrimstocht met de fiets waren. Toffe mensen, stuk voor
stuk.Stralend weer, warm 28°C maar een fris briesje af en toe maakte het
best te pruimen. Schitterend decor weeral en we zitten ondertussen nu in het
departement Loir et Cher. Morgen wordt het Château Renault. Een streek vol
kastelen hier. Onderweg is de fauna overgeschakeld van wijngaardslakken en
kwartels naar honderden hagedisjes die voor je voeten wegritsen. Tot gisteren
zaten die kwartels met honderden in de korenvelden. Een stroper zou hier nogal
zijn gangen kunnen gaan.
Normaal zou het maar 17 km geweest zijn vandaag maar ik
heb een groot stuk GR35 gelopen. Ongelooflijk mooi en rustig. Vooraleer ik op
die GR was aanbeland had ik op de stoep even een rustpauze genomen. Een dame,
Nicole zo heette ze, vroeg of ik een stempel wilde uit de St Jacobskerk van
Lisle. Ze had mijn schelp opgemerkt op mijn rugzak. Tuurlijk wou ik dat maar ik
heb de lift afgewezen. Kom dan even bellen bij me thuis zo stelde ze voor, dan
zal ik de kerk opendoen en halen we een stempel. Ze woonde in de Rue de St
Jacques de Compostelle. Ik daar aangebeld, haar man kwam opendoen . Samen zijn
we dan naar die kerk gegaan voor mijn stempeltje. Patrick, zo heette haar man
had die zelf gemaakt. Daarna moest ik mee naar hun huis komen. Gans de familie
was daar. Hun kinderen, waarvan er 2 zonen in Lyon woonden en een dochter die nu
zaterdag huwde. Ik moest mee aan tafel gaan. Koffie, kaas bier ….
Verschrikkelijk joviale mensen. Ik heb er fotootjes van getrokken. Ongelooflijk
hoe je pelgrimsstatus de deuren opent. Die krijgen ook een kaartje van me.
Nicole heeft nog een foto getrokken van me met mijnen baard en die naar Annick
doorgestuurd op de mail. Weeral een ervaring rijker. 3 kussen kreeg ik ook nog
zeg !
Op de GR35 moest ik een beekje oversteken. Ik heb daar op het
brugje een beetje pootje gebaad. Van mijn stapkaart heb ik een bootje gemaakt en
laten wegdrijven op dat beekje. Precies zoals een klein manneke. Hoeveel
kinderen kunnen er nog een papierenbootje maken stelde ik me de vraag ? Iets
later kwam er een gezette heer aangereden om zijn hondje uit te laten. Hij kon
niet verder omdat het water te hoog stond. Ik kreeg daar een hele uitleg over
het Frankrijk onder de koningen. Erg interessant en terwijl deed Nennette, want
zo heette dat beestje, haar piske. Nennette staat ook op de pelicule
. ’t Is de reis van mijn leven. Nog een tof smske ondertussen
ontvangen van Greet en mijn dag kon al niet meer
stuk.
Ik heb toch weer een keer of 10 die Loir overgestoken. Ik vraag me
af hoe lang die wel eigenlijk is. Rond 7 uur ben ik dan op de camping
aangekomen. Ook daar viel ik weer met mijn gat in de boter. Vlaamse
fietspelgrims uit Brugge boden me een BBQ aan. ’t Heeft verdorie goed gesmaakt.
Ik heb de indruk dat hoe verder men naar het zuiden gaat hoe hartelijker de
mensen worden. Wat een verschil met onze contreien.
Morgen trekken we naar
Château Renault. 26 km, ik ben benieuwd. Dat wordt terug aanpassen me dunkt na
deze lichte tripkes. Voila, mijn relaas voor vandaag. Morgen weeral een nieuwe
dag waar de muizen nog niet hebben aangezeten.
Vandaag heb ik gestapt voor de zussen Ilse en
Maaike.
Oh it’s such a perfect
I wish I could spend it with you !
Voila dat was het thema vandaag. Beetje bang dat de GPS me langs de N10 zou sturen maar niets daarvan. Via
binnenwegen over Morée naar Fréteval. Onderweg heb ik een paar stukjes van de
GR35 overgepakt. Prachtige landschappen, korenvelden waar de maaimachines volop korenschoven uitbraakten. Velden waar je zover
het oog kon zien hoe de miljoenen zonnebloemen een geel tapijt uitrolden.
Betoverend mooi de natuur hier.
Vanmorgen heb ik dan afscheid genomen van Henk en Heleen. Zij
reden richting Tours. Jammer dat ik hen heb vergeten logies aan te bieden
wanneer ze zin zouden hebben om Antwerpen te bezoeken. Altijd fijn om gezellige
mensen op te vangen. Nu ze hebben mijn blog om via deze weg contact op te nemen.
Altijd welkom.
“Vous voulez que je vous enmène un petit bout monsieur ?”. In
Froidmantel stopte er een mooi madammeke om me een lift aan te bieden. De
verleiding was groot moet ik toegeven maar ik heb beleefd geweigerd. “Vous êtes
gentille madame mais je suis pélérin et il faut que je fasse mon chemin en
marchant”. “Bonne journée”, zei de lieve
dame en hups, daar reed mijn lift.
Vele mensen bejegenen je met de meest
bezielende égards. Dat is een ongekende
ervaring. Hoe meer ik naar het zuiden ga hoe beter de campings worden.
Hier in Fréteval is het een wondermooie camping aan een meer, mooi sanitair,
mooie en ruime staanplaatsen en maar 5 euro voor een overnachting. Wat een
verschil met de campings in Noord Frankrijk die soms meer op een kopie van
Breendonk lijken dan op een camping. Maar we klagen
niet.
De zon deed het kwik stijgen tot 26°C. Behoorlijk warm om te
stappen maar das een goeie training voor wat komen zal. In de Mesetas tussen
Burgos en Leon kan het kwik tot 40°C stijgen in de zomer en dat op een kale
hoogvlakte waar je nergens schaduw vindt. We gaan het toch niet uit de
weg. Op de camping nu zijn er verschillende Nederlandse fietspelgrims.
Opvallend veel onderwijzers die op tocht trekken met het stalen ros. Stuk voor
stuk levert dat telkens een boeiend gesprek op.
Zo ook met Wil, een dame 10 jaar
ouder dan ik die alleen met de fiets en tent naar Limoges trekt op
familiebezoek. Onderweg was ze me voorbijgereden en riep in het voorbijrijden op
blije toon “Ola Ola op zijn Spaans". Op de camping toegekomen bleek ze naast mij te staan. Op de koffie met chokolade bij haar tentje
hebben we wat gepraat. Een verrijkend gesprek. Ik had begrepen dat ze vroeger
hard had gewerkt om een mooi huis en alle luxe te verwerven. Ik had begrepen dat
ze in een gouden kasteel had gewoond waaruit de koning verdwenen was en de
kasteelpoorten haar gevangen hielden. Ze was eruit gebroken en koos voor de
vrijheid. Zo wilde ze niet meer leven. Ze was ongelukkig in al die weelde. 4
jaar geleden was ze met de fiets naar Compostela gereden, een hele ervaring voor
haar. Prachtige dame, karakter en moed. En nu alleen die trip helemaal alleen
vanuit Nederland naar Limoges voor een familiebezoek en dat op haar leeftijd !
Chapeau, dat noem ik iets over hebben voor iemand. Je moet weten dat de koffie
eens zo goed smaakte bij dat stukje levensverhaal van
haar.
Morgen trekken we naar Vendôme. Nu zit ik juist halfweg Chartres en
Tours. Nog een kleine trip van een 20km. Nu komt er pas schot in de zaak. Morgen
sta ik wat vroeger op. Het was verdorie halftien deze morgen voor ik eruit was
en bijna 12 uur voor ik de eerste stap had gezet. Maar ik heb geslapen als een
roos, ook al is er een fit in mijn luchtmatraske. Dat trekken we ons allemaal
niet meer aan. Er zijn ergere dingen in de
wereld.
Slaapwel !
Deze “roadtrip” was geheel voor den Alex met zijnen Harley
Davidson. Ex-collega en motorcompagnon. Met alle plezier gedaan makker.
Nogal laat vertrokken deze morgen in Bonneval. Rond 9 uur
vertrokken maar ik ben even de stad ingeduikeld om een petje te vinden. Na half
Bonneval afgestruind te hebben op zoek naar dat hoofddeksel zag ik in de etalage
van een speelgoedwinkeltje zo een petje liggen. Maar dat was een promopetje van
de toer gisteren. Petjes verkochten ze niet maar ik kreeg het kado van die lieve
dame. Ik was gesteld.
In de kerk van Bonneval ben ik nog een kaarsje gaan
aansteken en dan ben ik voortgestapt naar Châteaudun en Cloyes. Een flink stuk
was het wel. Eerst nogal saai langs die departementswegen maar de laatste 10 km
waren erg mooi. Ik ben de Loir wel 10 keer overgestoken. Die rivier meandert zo
in verschillende bochten door het ganse Loirdal en dat is wel erg mooi. Mooie
huizen en kastelen geven het geheel een typisch karakter mee.
Jongens wat is het
vermoeiend om op die Franse voetpaden te lopen. Je zou gaan denken dat men er
hier vanuit gaat dat voetgangers maanrobotten zijn. Stenen, putten, hoge
boorden, resten beton, ongemaaid onkruid en noem maar op. Het ligt er allemaal.
Hier heeft de auto de hoogste prioriteit. Zelfs de luttele meters behoorlijk
voetpad worden ingenomen door geparkeerde autos’s.
Voor ik vertrok vanmorgen heb ik nog een praatje gemaakt met
Charlotte en Maarten. Een jong stel uit Melsele. Ken jij soms de
parochiepriester vroeg ik aan hen. Maarten kende hem wel want Dick kwam al eens
in de school waar Maarten les gaf. En zo naar de onderwijswereld afgedwaald.
Jaja, de leraar die mijn kinderen heeft leren schrijven kende hij ook ! Hij had
er stage bij gelopen in Vrasene. En die, en die ? Ja die namen zeggen me wel
iets. Toeval hé ! Jammer ze waren ook aan het inladen om te vertrekken en naar
huis te gaan. Ze hadden getoerd en gekampeerd in de Pyreneeën en de Landes en op
de terugreis hadden ze nog even de toer in Bonneval meegepikt.
Kleine wereld,
maar dat is nog niet alles. Op weg naar Cloyes, in een steile klim stak er een fietser me
voorbij en even hogerop wachtte hij op zijn vrouw die de klim iets kalmer aanpakte. De man stelde zich de vraag waarom hij nu pas de eerste voetpelgrim
tegenkwam. Hij en zijn vrouw volgden ook de Sint Jacobs-fietsroute vanuit
Nederland. Even later op de camping zouden we elkaar terug ontmoeten. Ik had
juist mijn tentje rechtgezet en merkte hen op. Aan de overkant van de campingweg
hadden zij zich geïnstalleerd. Beetje praten over de interesses, je kent dat bij
een kennismaking. Nu bleek later dat we deze mensen al eens ontmoet hadden. Henk
en Heleen waren onze wegen eens gekruist in een restaurant. Als gepassioneerde
lange afstandfietsers hadden zij hun tentje opgeslagen bij een toenmalige kennis
en waren naar dat restaurant afgezakt. Van toeval gesproken. Henk en Heleen
kwamen uit Haarlem in Nederland. Bakje koffie geslurpt bij hen aan de tent.
Gezellige avond gehad met mijn Noorderburen. Fijne mensen, deze tocht levert mij
een vuurwerk aan onvergetelijke ervaringen op. Morgen zou ik ineens naar de Vendôme hebben gestapt maar ik ga
een tussenstop maken in Frèteval. Zowel in Vendôme als Frèteval heb ik al
gereserveerd. Na 2 étappes van bijna 30 km even kalm aan nu.
En jawel, de eerste 500 km plakken onder de zolen van mijn
bottienen. ’t Gaat vooruit hé. Maar ik ben er nog niet weet je
? We zullen nu maar gaan slapen zeker ? Die douche is voor
morgen. En we slapen wat langer ook.
Mevr. J K is de enigste tante die ik nog heb. Dit stuk camino
is voor haar.
Even een tussenstop gemaakt in Châteaudun in een Mc Donalds.
Kwestie om even na te zien, er zou iets schelen met de fotolinken.
Tegelijkertijd doe ik mij te goed aan een Mc Wrap Chicken. Ooit een suggestie
van den Billy die ik bij deze ook een aanrader vind in het assortiment Junkfood.
Ik las de reactie van mijn vrouw over de lelijke woorden ‘Kreng en kwezel’
waarmee ik mij nogal laagdunkend uitliet over enkele dames die ik op mijn reis
tegenkwam. Ook bij deze neem ik deze woorden terug ( ik moet nog altijd
luisteren hé naar mijn chef ) en laat ik de vervangende omschrijvingen van deze
woorden over aan de verbeelding.
Voor wie zich moest storen aan de taalfoutjes in de reacties
van mijn lieve echtgenote zou ik willen vragen om een oogje dicht te knijpen.
Als Franstalige is het niet makkelijk om het Nederlands foutloos te schrijven.
Dit maar even terzijde.
Bedankt.
Seffens stap ik voort naar Cloyes sur Loir. Een goeie 20 km nog
denk ik
Om 6 uur was mijne roommate de Fransman al wakker. De jonge gast
met zijn dikke oorbellen die normaal ook in onze kamer zou slapen was ergens
anders gekropen. Het zekere voor het onzekere gekozen waarschijnlijk vanwege de
snurkdreiging. Onze Nederlandse fietscompagnon draaide zich nog even om. Die had
een hele rit voor de boeg vandaag. Van Chartres naar Tours, een goeie 170 km.
Een ondernemende kerel want die wist ook niet waar ie ’s avonds ergens een bed
zou vinden. Alles lukt bij die mannen, zelfs onvoorbereid en de taal niet
machtig trekken die kerels hun plan. Dat staat me wel aan. Ik heb een heel
diepzinnig gesprek gehad met die man. Ik ben begot vergeten van zijn naam te
vragen maar ik heb hem mijn blog gegeven. Misschien hoor ik nog wel iets van
hem. Met het geloof te verwaarlozen is de ruggengraat kwijt in onze samenleving
zo sprak hij. Met sterke argumenten onderbouwd moest ik hem gelijk geven.
En dan
was er Philippe, een sobere maar gezellige kerel die ook op pelgrimstocht was.
In stukskes. Ik ben benieuwd hoe hij het nu stelt. Hij ging bij de nonnekes
slapen in St. Piat. Hij was Peintre – Artiste, schilder kunstenaar maar daar kon
hij amper zijn baguettes mee verdienen. Erg gelovige mens en ik begin daar nu op
een andere manier naar te kijken.
Die jeugdherbergen vind ik echt de moeite. Ik
zie het verschil niet met een crown plaza of om het even wat. Basic, ’t is een
stuk gezelliger en je hebt binnen de kortste keren wat klap. Voor 15 euro en
eerlijk gezegd …. Je hebt toch maar enkel een goed bed nodig hé ? Wat heb je aan
al die weelderige luxe van een 5 sterren hotel als je er het grootste deel van
je tijd doorbrengt in een Louis Quatorze bed met je ogen dicht ? Al slapende
dromend van hoe je het nog sjieker had kunnen hebben ? Maar ik gun het hen.
Flikken en Gendarmes, ik wist niet dat er zoveel waren. Honderden
zwanen zijn er mij vandaag voorbijgevlamd. Aan een tankstation stonden er een
paar politiezwanen hun motor te poetsen. Enkele minuten daarna kwamen er een
paar gendarmezwanen aangebold. ’t Was precies koude oorlog, ze gunden elkaar
geen blik. Met de Tour-perikelen was het een ganse bedoening in Chartres, ook in
Bonneville maar toen ik er aankwam was het feestgedruis al geweken. Ja zeg 1 uur
en 10 minuten deden die coureurs erover volgens mijn Belgische campingbuurman
hier. Ik heb er 8 uur over gedanst. Beetje saaie weg wel, niet zo mooi als
gisteren maar morgen kunnen er weer verrassingen in’t sop liggen.
Goeie
benen en voeten gehad vandaag. Ik zat bijna aan 4km/uur bij een vrij vlakke weg.
Niet dat het wat uitmaakt hoor maar het tempo gaat omhoog en zo heb ik ’s avonds
wat meer tijd voor mezelf. Voor de eerste keer kreeg ik dat zuiders accentje
vandaag. Sjirpende krekels, zo sprekend voor ‘le Midi’. Zo ver staan we nog niet
maar vandaag, zo vanaf een 10km voor Bonneval, lieten die krekels zich al volop
horen. Hier op de camping moest ik maar 7 Euro betalen. Op die manier, onze
nationale feestdag indachtig, kon ik mij een menuke van 10 euro permitteren.
Dessert inbegrepen. Frietjes met gegrilde ham en een creme glaceke, geflankeerd door
een pichet de vin blanc. Een mooi contrast met die Château de la Pompe uit mijn camelbag
overdag. En dan maakte ik me vandaag de bedenking …… Ja het is wel verdomd zwaar
om met zo’n rugzak rond te zeulen maar dat is iets waar ik zelf heb voor
gekozen. Ik heb ooit een documentaire gezien op de National Geographic over een
dorpsgemeenschap ergens in een exotisch oord die om den brode zwavelblokken
moesten winnen. Waar het was ? Ik denk in Zuid-Amerika ergens. Alleszins niet in
België. Op hun blote voeten, de giftige zwaveldampen trotserend moesten die
mannen blootsvoets duizenden meters een berg opklauteren om die zwavelblokken
uit te houwen. In een mand, tot 50 kg volgeladen moesten die sukkelaars dan
terug de berg af. Wel, vergeleken met wat die kerels doen is dit peanuts. ’t Is
een les in nederigheid,erg
verrijkend.
In Chartres heb ik mijne hoed laten liggen, das na mijn mes het
volgende dat ik kwijt ben gespeeld. Ik ben nog teruggegaan maar den hoed was
repen snijden. Ik ga voor een klakske zien morgen. Ik ga de tent sluiten
nu..
Morgen weer een schoon toerke in’t
verschiet. Cloye sur Loir.
Wat denk je er zoal van Ralph en Charlie …. Deze is voor
jullie.
Vandaag was het een dagje om van te snoepen. Erg mooie trip
gewandeld. Benen en voeten waren mee vandaag. Gisteren nog goed verzorgd en
vandaag een beetje meer kracht gezet op de wandelstokken zodat het gewicht meer
naar de stokken wordt afgeleid. Dat heeft erg goed geholpen. En forgeant on
devient forgeron. Al smedende wordt men smid is een Frans
spreekwoord.
Vanmorgen ben ik dan rond 9 uur vertrokken vanuit Villiers
le Morhier. Gisterenavond heb ik nog uitgebreid kennis gemaakt met Mevr. en Mr.
Degnieau. Zij reden met een tandem het departement rond samen met hun kleinzoon.
Toffe mensen.
In Change had ik de eer een archeoloog aan het werk te zien. Die
mens had hunnebedden gevonden en was er al 18 jaar mee bezig om het een beetje
presentabel te maken. Ook in de velden rondom zag je hier en daar zo een
hunnebed staan. Ik heb er fotokes van getrokken. Daarna ben ik verder gewandeld
en zo af en toe aangepikt bij een GR route (Grand Randonnée) wanneer ze langs de
L'Eure liep. Prachtige landschappen, sublieme natuur. Ook is het merkwaardig dat
de vinken hun suskewiet hier op een heel andere manier fluiten. Ze willen er
precies rap vanaf zijn van hun melodietje. Echt straf want in Wallonië dan weer
breien ze er geen suskewiet aan.
Het was een vrij vlak parcours en ik heb regelmatig gestopt om te
rusten. Het ging erg goed, geen last van vermoeide voeten of zo, dat is dus
goed. Morgen wordt het een zware naar Bonneville. Meer dan 30 km. Er zal veel
volk op de been zijn want de ronde van Frankrijk vertrekt in Bonneville met een
tijdrit naar Chartres.
Rond 4 uur ben ik dan in de jeugdherberg
aangekomen. Valt mee. Ik ben dan nog even naar de stad getrokken om de
kathedraal van Chartres te bezoeken. Schoon spel maar onze Lievevrouwentoren is
toch veel mooier.
Een croque monsieur gaan eten met 2 leffekes en mijn
batterijen zijn weeral helemaal opgeladen zie. Mijne stempel ben ik uit koleire
in een kroeg gaan halen. Die kwezel van de kathedraal wou mij er eerst maar ene
morgenvroeg geven. C'est fermé monsieur, was haren uitleg. Ik ga er vlug
inkruipen want ik lig in een kamer met nog 3 andere gasten. Ne Fransman, een
Nederlandse fietstourist en nog ne jonge gast. Hij vroeg of dat we snurkten. Ik
heb oorstoppekes zei ik tegen hem. Dat kon hij niet verdragen, hij had nochthans
van die joekels van oorbellen in zijn oren steken. Soit, dit is het voor
vandaag. Tot morgen !
Vannacht heeft het even geregend tot iets tegen de morgen aan. Maar
het was over tegen 7 uur. Vlug nog een briefje gemaakt voor Els en Thor om te
bedanken voor de gezellige avond en tegelijkertijd om te vragen om eens af te
zakken naar ons kantinneke aangezien ze toch op Antwerpen LO woont. Dat zou fijn
zijn.
Pak en zak waren vlug gereed, er komt routine in. Ik had deze tussenstop
ingepland omdat ik graag in Chartres een jeugdherberg zou aandoen. Zonder
tussenstop zou ik nooit op tijd aankomen. Na 8 uur kan je niet meer inchecken en
de afstand is 37 km. Das te veel en als ik het kan vermijden dan doe ik dat wel.
Het was een mooi stukje vandaag maar het vlotte niet echt. Ik heb telkens wat
langer gerust en zo komen we er ook. Opnieuw een blaar op de wreef van
mijn voet zeg ! Ondertussen is dat al verzorgd, dus dat komt wel goed. Ik heb
nog altijd spijt dat ik niet opnieuw die Timberlands heb gekocht. Nooit
problemen mee gehad. 't Kan natuurlijk ook dat het komt door het gewicht van de
rugzak. Niet zagen Jan !
Het landschap is nog wel heuvelachtig maar het
begint te minderen. Op enkele fikse hellingen na was het meestal vlak. En
ondertussen ben ik in mijn 6de departement aanbeland. Na Pas de Calais, Somme,
Oise, Val d'oise en Yvelines zit ik nu in Eure et Loir. Er komt schot in de zaak
zou ik zeggen.
Ik denk dat ik zaterdag de coureurs gaan tegenkomen tussen
Chartres en Bonneval. Ik hoop dat er dan geen omleidingen zijn, dat zou straf
zijn. In dat geval neem ik een rustdag in Chartres en ga ik de stad verkennen.
Dat mag ook al eens. Voor de rest is er niks speciaals te melden op 1 ding na.
Alle kerken zijn hier in Frankrijk gesloten. Een man sprak mij erover aan. Alles
wordt er gewoon uitgejat zei hij. Tot zelfs de stoelen.
Naast mij hier
op de camping staat een koppel die met de tandem de ronde van het departement
doen. Zij deden hun beklag dat er hier in Noord-Frankrijk zo weinig campings
zijn en dat de mensen hier vrij onaardig zijn. 't Zal een beetje liggen aan de
economische factoren denk ik. In de dorpen is er dus niks te beleven. Er is
zelfs nog geen café. Elk dorp heeft wel haar salle de fête maar daar houdt het
ook bij op. Den deze houdt ook op ik wil vroeg gaan
slapen.
Ik heb nog rap mijn laatste fotokes
ge-uploaded. Slaapwel !
Voor de zussen en broers van Annick. En hun
gezinnen.
Reacties (1)
Nieuws
uit Berchem.
Ons Annieke is terug
thuis.Ze mag thuis revalideren met begeleiding van een Kine. Dit zal toch 2 A 3
maanden duren. U zult dus nog voor haar terug "normaal functioneren. Wij hopen
dat de meeste ongemakken nu voorbij zijn. Eigenaar genoeg hebben uw tegenslagen
van de eerste week, mij de kracht gegeven om niet te klagen en op mijn tanden te
bijten. Volhouden Jan het gaat U lukken.
20-07-2012 om 15:28 geschreven door Mill &
Annie
Toch nog vrij laat vertrokken deze morgen in Coignières /
Plaisir. Verdorie mijn P blijft plakken hier op dat toetsenbord. Zo rond een uur
of 11. Het poetspersoneel had al een paar keer voor de deur gestaan. Een goed
ontbijt gehad, mijne was gedaan en ribbedebie. Vooral opletten, zeiden die
agenten me gisteren, dat ik me niet te voet op de Routes Nationales zou begeven.
De route liep er nochtans langs naar Rambouillet maar we hebben onze plan
getrokken.
t Was een reuzedag vandaag. Prachtig weer en goeie benen, wat moet
ge meer hebben ? Onderweg in Vieux Eglise zat een familie, ik denk Creolen,
buiten in de achtertuin te eten aan tafel. Ik denk wel ma, pa en een stuk of 5
kinderen. Mettez-vous à notre tabel monsieur ! Ik mocht mee aan hun tafel
schuiven maar ik mocht niet teveel oponthoud hebben dus ik bedankte vriendelijk.
Ik heb er een fotoke van genomen.
Goed verder gestapt en toen kwam ik
een Spanjaard tegen die met zijn camionneke geparkeerd stond en een meloen stond
te versnijden. Buon dias Senor, groette ik hem. Ik moest meteen een stuk van
zijn meloen snijden en opeten, later kreeg ik de overschot, zijnde een halve
meloen, mee. José Pamporavatro uit Toro Zomora, ik zal aan jou denken als ik in
Santiago ben. Van zo’n meloen krijg je toch verschrikkelijke plakpollen. In
Rambouillet aan de statie dacht ik een fonteintje te vinden maar noppes. Iets
verder stond een bloemenwinkel met enkele emmers zonder bloemen maar met water
in. Ik vroeg aan de bloemenverkoopster of ik er even mijn handen in mocht
steken. ’t Kreng zei dat ik maar naar een café moest gaan. Ik zou nog dingen
gezegd hebben die niet betamen voor een pelgrim maar met de bedenking te maken
dat ze het niet zou verstaan heb ik maar wijselijk mijnen teut gehouden.
Stillekesaan op de camping aangekomen rond een uur of 6. Echt ik heb me niet
gehaast vandaag. Een prachtige camping midden in het bos van Rambouillet. Let
op, dat bos is zo groot als heel Brussel met zijn agglomeraties erbij geteld. De
prijs was navenant : 25 euro voor een plaatske, de 10% korting eraf getrokken.
Maar onder andere omstandigheden wel zijn prijs waard. Heel sjieke hutten en
animatie op het terrein, iets waar ik nu echt geen behoefte aan heb maar je moet
een onderkomen vinden.
Bij het zoeken naar mijn plaatske was er een mevrouw me
behulpzaam. Ze woonde op Linkeroever en was hier met haar zoontje om naar de
doortocht van de Ronde van Frankrijk te komen kijken. Els en Thor, zo heetten
ze. Een erg lieve dame die me uitnodigde om spaghetti te komen eten. Ik heb dat
niet afgeslagen en het werd voor mij een erg fijne avond. Simpele kost maar op
zo’n momenten en in deze situatie was dit me kostbaarder dan een menu in een 86
sterren restaurant. Dankjewel Els en Thor. Samen nog de afwas gedaan en daarna gingen Els
en Thor een potje petanken.
Ik ben even naar het groepje muzikanten gaan
luisteren aan de campingcafé. Pintje besteld, nen Heineken begot en daar alleen
al voor mochten ze van deze 3-sterrencamping een ster afpakken. Luc, dat was de
jongen aan het onthaal kwam zich bij me zetten en vroeg me of ik langs Périgeux, ergens aan de kanten van Bordeaux, passeerde. Zijn moeder had er een
pelgrimsgite vandaar. En of ik indien mogelijk daar zou kunnen passeren om haar
te groeten. We zien wel. Ik heb er een hele tijd mee aan het babbelen geweest.&Wel, het was een geslaagde dag today. Morgen en verder over Chartres naar
Bonneval worden het zware trippen. Gelukkig is het hier plat, dat scheelt. Ik
kruip in mijne slaapzak.
Is nog een bewogen dag geworden. Een zeer zware etappe
en niet zozeer kwa afstand maar eerder op het gebied van drukke wegen. In
Frankrijk zijn er helemaal geen voetpaden en dan moet je langs de rijweg lopen.
Hoffelijkheid kennen ze in de 'Couronne Paisienne' hier niet en ze razen je
voorbij als gekken. Dat maakt dat je goe uit je doppen moet kijken en steeds op
en af de berm moet klauteren om vooruit te geraken.
Soit, we zijn er
geraakt, alhoewel, ik heb een lift gekregen van de Parijse flikken. Onderweg
naar Plaisir nam ik even rust op een inhammetje in het bos. Niks gemerkt, maar
ik bleek daar op een verzamelplaats te zitten van Parijse hoertjes. 't Waren
vriendelijke dames van Roemeense afkomst. Ik denk dat het hun schafttijd was
want ze zaten daar op een omgevallen boom te piknikken. Eerlijk gezegd, ik had
het echt niet gemerkt. Pas toen ik naar hun werkkledij keek viel mijn frank.
Dan
maar doorgewandeld naar de camping die er niet meer was. Goed naar het Campanile
Hotel dan maar ..... volzet, de F1 hotels ...... volzet. Geen probleem, koers
uitgezet naar volgende stop in Rambouillet en ergens een bos opzoeken om het
tentje te zetten .....
Rond 8 uur kwam er een flikkenkar voorbijgereden. Ik
vroeg om even te stoppen en of ze geen hotel wisten onmiddelijk in de buurt.
Mais monsieur, qu'est que vous faites ici ? C'est extrèmement dangereux de se
balader ici. Ik bleek in het meest gewelddadige stuk Parijs aanbeland te zijn.
Niks van te merken, uiterlijk een residentiele wijk maar 's avonds is het de
plek bij uitstek voor criminelen. In Rio de Janeiro waren er ook zo van die
wijken. Overdag een nette buurt met heren in pak en das maar 's avonds, olalala
.... gespuis van de bovenste richel. Ik had begrepen dat ik blij mocht
zijn dat ik mijn rugzak nog had. Enfin, die mannen hebben me een lift aangeboden
naar het dichtbijgelegen hotel, ik heb dat aangenomen, je moet het niet zoeken
als je verwittigd wordt.. Hup rugzak in de koffer en ik in de politiekar mee. Op
de achterbank zat ik naast een agent, een pikzwarte kleurling, een boom van een
vent. Tussen mij en hem een heel arsenaal aan granaten, traangasbommen. Tja, ze
maakten het me wel duidelijk dat ik geluk heb gehad. Ik heb hun adres. Ik zal
hen een kaartje sturen voor hun korps vanuit Santiago. Dat zijn er dan al 4.
In het Etap hotel heb ik dan
eens goed uitgerust. Lekker ontbeten daarjuist, de planning even doorgenomen
.... we kunnen er weer tegenaan.Voila, mijn zak is gepakt ...... we gaan
verder.
Ping ping .. een berichtje van mijne weerman komt zojuist binnen ....
Txs Arne, je geeft goed weer. Zo kan ik mijn fleske zonnebrand al klaarzetten.
reacties (2)
goede reis
jan ik hoop dat ge dit niet meer tegen komt u hebt veel geluk gehad
20-07-2012 om 20:40 geschreven door vercauteren
herman
criminelen
amai Jan interressant
zou ik zeggen ,zo kom je nogal wat tegen hé zeg , veel geluk gehad alé ,ja ne
mens weet da niet hé ,en als je zoveel goede mensen tegenkomt onderweg zou je op
de duur vergeten dat er ook nog krapuul rondloopt natuurlijk . gelukkig goed
afgelopen ,en ja het wordt hier vanaf zondag ook eindelijk wat zomer het werd
tijd , voor u al het ook wel welkom zijn ,de zon , vele groetjes nog en hou je
goe
18-07-2012 om 21:23 geschreven door vercauteren
karin
Nee, ik ben nog niet aangekomen. Vandaag hou ik het liever
sober uit respect voor de integriteit van de betrokken mensen waarvoor ik stap.
Ik hou nu een stop aan een Mc Donalds. Hier heb ik gratis Wifi en kan ik even
mijn boodschap brengen.
Stilletjes ben ik vertrokken
vanmorgen. Langs de boorden van de Seine stroomopwaarts naar het Zuiden. Ik was
behoorlijk aangedaan van het verschrikkelijke nieuws. Vandaag stap ik voor
jullie, jullie namen staan op mijn steentje. Veel sterkte, veel moed. Ik hou
jullie in mijn
gedachten.
Jan
reacties (1)
toi toi toi!
Nog goed stappen hé
Jan! Jammer van het boekje vd Somme, maar ik ben er zeker van: Flap heeft
boekjes genoeg :)! Leuke foto's van onderweg trouwens en van het vertrek.
Spijtig dat we er niet waren maar de enige zonnige dag hier zaten we dus toch in
Bobbejaanland. Heb wel aan jou gedacht! Groetjes, Esther xxx
17-07-2012 om 11:41 geschreven door Esther
Om 8 uur werd ik wakker en ik ben direct begonnen met op te breken.
Vandaag was immers een serieuze trok van om en bij de 30 km. Hans was ook al
bezig zijn spullen bijeen te brengen. Kom je om een bakje koffie Jan, riep hij
al van verre. Tuurlijk dat. Sterke bak Jan ? Ja doe maar. Nog even nagepraat en
dan was het voor mij tijd om op te krassen. Het was ondertussen al halftien. Nog
wat fotootjes getrokken en hop weg. Ik was al een goed uurtje aan het wandelen
en ineens hoor ik achteraan … Spring maar op mijn fiets vandaag, van achterop. Hans volgde de zelfde route. Hij stopte even zodat ik nog een
fotootje kon trekken van hem in zijn fietsoutfit. Ik riep nog na “ Met al die
Hollandse vlaggen aan uwe velo gaan de mensen nog denken dat ge nen Hollander
zijt. Hij moest er grappig om lachen. Ik hou er een fijne herinnering aan over.
Buen Camino Hans.
’t Was fijn weer vandaag. Eindelijk het zonneke. Daar heb ik op
gewacht. Nu zal het plezant stappen worden. Ik had goeie benen en voeten
vandaag. Met de dag wordt het stappen minder belastend. Op fysiek vlak ben ik de
moeilijkste periode door hoop ik. Inderdaad de eerste 6 etappes waren moordend.
Niet dat ik eraan dacht om op te geven maar ik heb er begrip voor indien mensen
hier zouden afhaken. Ik heb nu mijn ritme gevonden en kan mijn etappes veel
beter inschatten en ordenen naar de tijd. Onderweg heb ik een kleine omweg gemaakt om inkopen te doen in
de carrefour. Zo van die kant en klare maaltijden om op te warmen zijn best
lekker. Vandaag was het kabeljauw en groentjes. Morgen wordt het paella, lekker.
Ik ben een luxepelgrim.
Bijna op mijn bestemming aangekomen heb ik eerst nog de
Seine moeten oversteken. Prachtige stroom maar het ‘Schelt’ is toch schoner vind
ik. Toen ik op mijn bestemming was daarstraks bleek dat ik nog 2 km verder
moest. Het adres dat de GPS aangaf was niet juist. ‘Ca arrive’ zei de bewoner
van het erf waar ik navraag ging doen. Ondertussen had hij zijn hond terug onder
controle want dat beest was me niet al te welgezind. Zijn vrouw die iets weg had
van Rose uit Schone Schijn vroeg me of ik een gebedje voor haar wou doen.
Tuurlijk en ik toonde haar mijn paternoster. Ze begon te wenen en kuste mijn
paternoster. Erg ontroerend.
En dan bereikte me vandaag erg droevig nieuws. Morgen zal ik
die mensen diep in gedachten houden. Het is verdomd allemaal zo oneerlijk.
Waarom toch ? ….
Vandaag liep ik voor Annick’s familie in Aiseau Henegouwen.
Tante Jeanine en Micheline. Fabienne, Benjamin en Isabelle, hun kinderen en hun
gezin.
Paul Moutois, Claude Semal. Haar overleden
nonkels.
Een beetje met weemoed moest ik deze morgen mijn luxeverblijf
verlaten in Beauvais. In het geheel niet om dat stappen maar eerder om de
verwennerij. Nu is het terug naar de
basics in een tentje, op den buik op een matraske. En ’t is hier nogal koud. Ik
heb maar een truike bij aangetrokken. Het was een rustig wandelingeske. Ik had het drukker verwacht
vanwege de zondag maar dat was het helemaal niet.
Om 8 uur vertrokken, het
bezoek aan de kathedraal zat er niet meer in en dus ben ik maar doorgestapt. Het
is akelig stil hier in Noord Frankrijk. Als ik onderweg op die 8 uur stappen
evenveel mensen tegenkom als ik kan tellen op mijn één hand, zal het veel zijn.
Het landschap is ondertussen veranderd van graanvelden naar afwisselend bossen
en landbouw en dat vind ik wel goed die afwisseling. Ook de geuren zijn helemaal
anders. Ondefinieerbaar maar constant ruik je rozijntjes, ’t is me een
raadsel. Rond 5 uur ben ik dan op de camping toegekomen. Die laatste
kilometer was een klim van wel 12 graden., zo steil.
Op het terrein was een
jonge man zijn tentje aan het rechtzetten. ’t Was een man uit Gouda, Hans was
zijn naam. Hij reed met de fiets naar Compostela. Zijn vrouw was 3 jaar
geleden gestorven en dat had hem er gans onderuitgehaald. Met die pelgrimstocht
zoekt hij opnieuw aansluiting te vinden in het leven. Het had hem erg diep
geraakt en ik was onder de indruk van zijn verhaal. Sympathieke kerel. Hij is
met zijn fiets wat pintjes gaan halen en ik heb met hem mijn avondeten gedeeld.
Cassoulet, Italiaanse ham en tagliatelli met een stukske stokbrood.
Fijne tiep die Hans. Ik hoop dat deze reis hem dat brengt waarnaar
hij op zoek is.
Morgen wordt een zware dag. Ik hoop de Seine te bereiken. Dat is
voor mij het punt of no return. Ik ben moe van die laatste klim, mijn ogen vallen toe. Morgen
brei ik er wel een stukske aan. Misschien hebben Hans zijn 3 Grimbergens er wel
iets mee te maken.
Voor de ouders van Annick, beiden overleden heb ik vandaag
gestapt.
Juillet Quatorze - Fête Nationale
La Marseillaise - Edith Piaf
Allons enfants de la patrie
Le jour
de gloire est arrivé
Controns nous de la tirannie
L' étandart sanglant est levé
Voila, een stuk uit de Marseillaise, mijn
bijdrage aan de Juillet 14 hier in Frankrijk. De nationale feestdag. Ik heb er een stukske van gezongen
onderweg. Al bij al was er niet veel animo te bespeuren in de dorpjes en de stad
Beauvais op de Franse nationale feestdag.
Vanmorgen was ik rond 7 uur wakker
geworden in 'mijne caravan' door het lawaai van de regen die op het dak viel. Ik
hoorde allerlei rare geluiden in die caravan maar ik klaag niet. Ik was erg blij
dat ik daar in mocht slapen. De Noorderbuur op doorreis naar de Dordogne was al
bezig met zijn caravan op te tuigen om te vertrekken. Hij kon niet rap genoeg
weg zijn zo te zien. Gelijk had hij wel met zo'n apeweer.
Keitjes had ik niet
meer gevonden om mijn bottienen te drogen en aangezien ze nog niet helemaal
droog waren heb ik ze boven mijn gaspitje een beetje opgewarmd. Dat lukte vrij
goed. Ik moest ook nog gaan afrekenen bij mijn gastheren. 7,5 euro voor de
logies en 2 euro voor het internet. Odile, de gastvrouw vroeg me om eerst nog
even binnen te komen om een taske koffie te drinken met de mémère en Sébastien
de gastheer. Dit jaar beginnen ze aan hun laatste 200 km op de camino. Geweldig
vriendelijke mensen.
Ik heb er vrij lang binnengezeten want ik moest hun mijn
foto's laten zien en daarna kreeg ik een heel verhaal over de kathedraal van
Beauvais die normaal zou ineenstorten moest er aan de binnenkant geen speciale
constructie gebouwd zijn geweest. Morgen, als ik er voorbijloop wip ik eens
binnen. Ik heb hun dan maar verteld dat hunne Napoleon onze Lieve Vrouwe Toren
had willen afbreken om het lood te recuperen om er kogels van te smelten voor
zijn oorlogen. Sébastien en Odile konden er hartelijk om lachen. Zo was het al
gauw 11 uur vooraleer ik vertrokken was. Ik had afgesproken om rond 6 uur ter
plaatse te zijn met de gerante van de gite. Een beetje zeker gespeeld want nu
wou ik toch kunnen schuilen als er weer zo'n stortbui aan zou komen. En ze
kwamen eraan. De eerste 12 km bleef het vrij droog maar toen begon het
spektakel. Ik had me voorzien en tijdig de poncho aangetrokken. Een 5 km voor
aankomst heb ik een uurtje gerust omdat de zon er even doorbrak en ik even mijn
bottienen en kousen kon laten drogen. Dat lukte vrij goed en met een nieuw paar
kousen aan te trekken kon ik er weer even tegen. Dan een 2 km voor de aankomst
weer zo'n stortvlaag maar ik kon gaan schuilen onder een stelling. Om 5u30 kon
ik dan terecht in mijn gite. De mevrouw was mooi op tijd. Morgenvroeg moet ik de
sleutel in de brievenbus steken en daarmee is Beauvais ook weer verleden
tijd.
Er ligt hier een schriftje waarin je
iets kan achterlaten. Je gaat het niet geloven maar ik ga hier even de tekst
overtikken :
Bedankt voor jullie gastvrijheid - Merci
pour l'hospitalité.
Un pélerin avec les pieds nus.
Tim V. Belgique
Dat is dus iemand die op zijn blote
voeten op pelgrimstocht is vertrokken. Jawadde zeg !!! Echt veel gasten zijn hier precies
nog niet geweest. Misschien dat het nog verandert want de gerante hier heeft het
adres van het Vlaamse Genootschap genoteerd en ze ging hen aanschrijven en in
kennis stellen. Als ik zo'n goeie benen en voeten heb
als vandaag dan sla ik Senots over en trek ik ineens naar Hénonville. 't Zal een
beetje van het weer afhangen ook.
Zozie, dat was het. Ik ga me nog een
taske thee maken en dan kruip ik in zo'n nagelnieuw beddeke. Wat een luxe
Deze trip is er één voor Robert Carpiaux en
Jeanine Bernard. Parrain en Marraine van Annick. Phillipe en
Emel.
